الان قریب به سی سال جنگ در دل خاکریز تمام شده است.

اما اینجا دردل معدن ما کارگران زغالسنگ هنوز لباس خاکی میپوشیم ودرجبهه اقتصاد میجنگیم با کمترین امکانات مثل جنگ رفتن به جنگ باخودت بود و برگشتت باخداست مثل رفتن مابه اعماق زمین ومواجه شدن باخطرات

درجنگ شهید دادیم وجانباز ودر اینجاهم عزیزترین دوستانمان کشته شدند و بعضیها ناقص العضو ، درجنگ،جنگیدن حق علیه باطل بود و اینجا جنگیدن برای اقتصاد و رفاه خانواده است.

اینجا ترس تمام وجودت هست از لحظه ورود به کار ، اما با عنایت به خدابرترس غلبه میکنیم مثل شب عملیات، اینجا تخریب و انفجار هست. مثل خط شکن درجنگ

اینجا گازهای کشنده ریه ما را میخشکاندوعوارض دیگرش بماند، مثل شیمیایی درجنگ

اینجا رفتن باخودت وآمدنت باخدا ، مثل جنگ

اما ، جنگ تمام شدو ما ماندیم و جنگ درجبهه اقتصاد، کاش اینجا مثل جنگ پایانی داشت و امیدی.

نمیدانم ما در کدامین عملیات میجنگیم که به چشم مسئولین و خانه ملت نمیاییم؟

ماکارگران در کجای اقتصاد گنجانده شده ایم که گوشه چشمی نظربه مانمیکنند، مگر کارگر ان زغالسنگ چیزی جز حق خود میخواهند؟

عید از راه رسیده وفرزندانمان چشم به راه خرید عیدی، انگار قشر کارگر دراین جبهه اقتصاد با کمترین امکانات باید کشته شود بدون هیچ امیدی به اینده!!

کاش صدای ما کارگران ازدل هزاران متر زیر زمین به گوش مسئولین برسد!

کاش دراین دلواپسیها ودردهای فراوان یک مسئول فقط یک مسئول دلسوز دست هزاران کارگر را میگرفت و جنگیدن ماهم پایان خوشی داشت.

تاکی باید در کار چهره سیاه ودر محضر خانواده سرافکنده و شرمنده وروسیاه بود؟

به کدامین گناه محکومیم که اینگونه دردمندیم وصدایمان رانمیشنوند؟

گناه ما جز به حرکت دراوردن چرخ اقتصاد جامعه هست؟

گناه ما جز اقتصاد مقاومتی …اقدام وعمل هست؟

امسال هم مثل سالهای گذشته ما چشم انتظار مسئولین بودیم. برای نجات هزاران قشر زحمتکش ، انگار صدای ما اززیر زمین به گوش هیچ کس نمیرسد ، مثل هزاران قشری کارگری که رفتند و به فریادشان نرسیدند!!

عید امدو ماهیچ وقت دلخوش نبودیم ، انگار کارگران زغالسنگ وقتی به عمق زمین میروند دفن میشوند‍!

آیا کسی هست مارا یاری کند؟؟

ما زنده ایم…!
مازنده ایم…!
گرچه زندگی نمیکنیم!!!!!!

دل نوشته کارگر معدن همکار
۹۵/۱۱/۲۹

انتهای پیام/